خواستم داد شوم… گرچه لبم دوخته است خودم و جدّم و جدّ پدرم سوخته است خواستم جیغ شوم، گریه ی بی شرط شوم خواستم از همه ی مرحله ها پرت شوم کسی از گوشی مشغول، به من می خندید آخر مرحله شد، غول به من می خندید! یک نفر، از وسط کوچه صدا کرد مرا بازی مسخره ای بود… رها کرد مرا! با خودم، با همه، با ترس تو مخلوط شدم شوت بودم! که به بازی بدی شوت شدم!! آنچه می رفت و نمی رفت فرو… من بودم! حافظ ِ اینهمه اسرار ِ مگو، من بودم از تحمّل که گذشتم به تحمّل خوردم دردم این بود که از یار ِ خودی گل خوردم! حرفی از عقل ِ بد اندیش به یک مست زدند باختیم! آخر بازی، همگی دست زدند از تو آغاز شدم تا که به پایان برسم رفتم از کوچه که شاید به خیابان برسم بوی زن دادم و زن داد به موی فـَشِنم!! راه رفتم که به بیراهه ی خود، مطمئنم خسته از بودن تو، خسته تر از رفتن تو خسته از »مولوی« و »شوش« به »راه آهن« تو خسته از آنچه که بود و به خدا هیچ نبود خسته از منظره ی خسته ی تهران در دود مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت مرده بودی و کسی باز به تو ایمان داشت! کشتمت! تن زده در ورطه ی خون رقصیدم پشت هر میکروفون از فرط جنون رقصیدم از گذشته شب تو تا به هنوزم آمد مست کردم که نفهمم چه به روزم آمد! به خودم زنگ زدم توی شبی پاییزی دود سیگار شدم تا که نبینم چیزی
. تو جوونیم کسی رو دوست داشتم، دختری که چشاش آبی بود پدرش تو اورکت آمریکایی، پشتِ ته ریشِ انقلابی بود مادرش مرز کفر و ایمان بود، شب دعای کمیل گوش می داد روزا که مردِ خونه بیرون بود، دل به آهنگای گوگوش می داد کوچه مون زخم جیره بندی داشت، بخشی از روزمون توی صف بود گاهی موشک به خوابمون می خورد، حال و روز همه مزخرف بود فکر و ذکرم چشای اون بودن، علت رویاهای قبل از خواب شوق دررفتن از دبیرستان، میل جادو شدن به سحرِ کتاب من پر از شعر شاملو بودم، تا مبادا شریعتی خون شم تا مبادا تکاملم کم شه، تا مبادا دوباره میمون شم و جلال اسم یه اتوبان بود، یه اتوبان به سمتِ بدبختی پس مصدق، ولی عصر شد و شهرنو شد خیابونِ تختی غرق بودم تو فیلمای بتاماکس، تو هالیوود دروغ راوی بود وقتی دلتنگ اون چشا بودم، بهترین فیلم ماوی ماوی بود پدرش سایه مو با تیر می زد، جای اسمم صدا می زد: کمونیست می گفت هر کس زنت شه تا دینِ زنده گیشو یه لحظه راحت نیست شرطش این بود برم به سربازی، بلکه یه آدم حسابی شم بلکه نور خدا بتابه بهم، بی خیال چشای آبی شم روز و شب پای پنجره ش بودم، یه محل راز ما رومی دونست هر کی می خواست یه جور خیال اونو از سرم بندازه، نمی تونست سر من بوی قرمه سبزی داشت، بوی ممنوع ساز و فیلم و کتابم ملکت بوی دیگه ای می داد، میکسِ بوی جوراب و عطر گلاب آخرش کار من به حبس کشید، آخرش فکرم از سرش افتاد زبون سُرخِ من تو اون روزا، سر سبزو به بادِ زندان داد تو جوونیم کسی رو دوست داشتم، دختری که چشاش آبی بود اون که یک هفته قبل از آزادیم، زن یه آدم حسابی بود .
ترانه ای از خودم به نام ( سرنگون ) من بدیا رو قشنگ میبینم همه ی آدمارو مشنگ میبینم هر چند میشینم و پا نیستم تسخیر شیطان ، سوی خدا نیستم می ایستم رو به تو رو به صفر رو به پوچی منتهی تا غروبه صفر راهیه راهی که تباهی منجرش و روی دل طرح سیاهی مندرج از این همه تیرگی شک شاید شی عجیب لغایت الی بی نهایت شی روایت شی شکلی چند خالی شده هر چند عالی شده ، فکره ترس را دچار و شبیه آب فکره ما می شود شاید بخار بزار سر برگه زندگی این باشه عشق و چه پر رنگه این واژه ما رو به خاک نشوندی و دادی به فاک زدیم واسه مزه ی آزادی به چاک و مرا خاموشی فرا گرفت و مثه گوسفند سر به چرا گرفت توی این دوره درستی که را که پای تی وی خیرگی چرا مثه تلاش واسه ی زن مثه تعریف واژه ی زن که زمونه ما رو جا گذاشت انصاف و زیره پا گذاشت که جز با تنهایی سر نکردم که فقط با خودم در نبردم من مرده تنهای خاموشی شدم شدیدا دچار فراموشی شدم که عمری پای هیچ و پوچ تلف شدم و باز فکره کوچ که شاید روزی سنگین شوم نه چو امروز غمگین شوم که در حسرت دیروز نسوز که به فردا چشم بدوز -
»به تکیلا قسم، به طعمِ نمک به دریده شدن به ضربِ کتک به در این عصرِ خیر، شَر بودن در دلِ صد کرور خر بودن به همین زنده بادِ بادِ هوا به صدایت از آن ورِ دنیا به هوادارهای هوراکِش به زمان و زمانه ی جاکش به شبِ اضطراب و بی خوابی پرسه در فیس بوکِ قلابی به در خانه ی شکسته شده به همین چشم های بسته شده به کِشان بردنم به نامعلوم به منِ متهم، منِ محکوم به قپانی هشت ساعته ام و به همدست های دور از هم به سگی که نشسته در لپ تاپ گرمِ تردیدِ پارس، یا هاپ هاپ به دگرگون شدن ولی با اِکس به خدا را صدا زدن در سکس به سبیل پدر که می چرخید به کسی که به نسل ها می رید و به کوروش که استوانه شده، ضجه ای که همین ترانه شده به همه برگ های دزدیده به زبانی که شاش را دیده به ندایی که مانده از فریاد ،گلِ روییده در امیرآباد به همان عکسمان دمِ چادر به شبِ در نگاهِ »ریچی« پُر به اِچ.آی.وی ترین ترانه ی تو به نگاهِ مسلحانه ی توو به این یک دفه جذام شدن سیبلِ نفرینِ خاص و عام شدن به غمی که نگفته می دانی به مدرنیسمِ بندتنبانی به همه شعرهای پُر کاندوم به تجاوز به واژه ی »مَردم «به سلاطینِ منگِ شعر و ادب جهش یک کروموزوم به عقب به همه شاعرانِ انجمنی به غزل های خیسِ از آبِ مَنی به همان نسخه پبچِ بی جرأت میکسی از »سبزواری« و »نصرت «به شبِ شعر معترض در قُم پخش آن از شبکه ی سوم به آوانگاردهای عصر حجر قهرمانانِ پرده ی آخر به همان دشمنی که در چت بود به خدایی که در »هدایت« بود به بدل های »شاملو« خوانده به دهانِ به فحش وامانده به یقه های از تو جِر خورده حکمِ وسترنه: مُرده، یا مُرده! و به قصاب های خوش صحبت یا به این »ما«ی در اقلیت… قسمت می دهم که خسته نشو، خسته از مغزهای بسته نشو! متعهد بمان به این لعنت به شنا کردنِ خلافِ جهت! متعهد بمان! برادرِ من!متعهد به کاکتوس بودن!« )یغما گلرویی( - .
بیوگرافی شاهین نجفی )زاده ۱۹ شهریور ۱۳۵۹ در بندر انزلی( خوانندهٔ آنارشیست ایرانی مقیم آلمان است . از جمله این ترانه ها می توان به ترانه وقتی خدا خوابه اشاره نمود که مضمون آن اعتراض به دستگیری ها، تجاوز به زندانیان، ولایت فقیه و دولت ایران بوده است
.در برخی سایت های دولتی از جمله فارس نیوز، شاهین نجفی را بر اساس این فتوا مرتد دانسته اند،این درحالی است که تاریخ جواب استفتاء دو هفته قبل از انتشار ترانهٔ نقی بود
. به دنبال آن گروهی از»افسران جنگ نرم« و »فعّالان حزب اللهی« با استناد به فتوای مزبور مدّعی شده اند که در تدارک کشتن شاهین نجفی هستند
. وی گفت که این فتوا شامل او نمی شود و عده ای در ایران از فتوای این مرجع به قصد اهداف سیاسی و تحریک احساسات مذهبی مردم سوءاستفاده کرده اند
.هک وبسایت در فروردین ماه سال ۱۳۸۹ وبگاه وی توسط گروهی که خود را »سپاه سایبری جهاد مجازی« می نامیدند هک شد
.کنسرت ها شاهین نجفی علاوه بر کار انفرادی موسیقی و کنسرت ها، فعّالیّت های موسیقی و اعتراضی خود را با مناسبت های گوناگون سیاسی و اجتماعی به شکل زنده اجرا نموده است
و در یک کلام شاهین نجفی عشقه منه . اسطوره ی نسل ماست .دادا شاهین دمت گرم .شریم بی امان . تا باد چنین بادا .
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
